ALLAH’IN RAHMETİNDEN ÜMİDİNİZİ KESMEYİN

ALLAH’IN RAHMETİNDEN

ÜMİDİNİZİ KESMEYİN

“Ey oğullarım! Gidin, Yûsuf’u ve kardeşini araştırın. Allah’ın rahmetinden

ümit kesmeyin. Çünkü kâfirler topluluğundan başkası Allah’ın rahmetinden

ümidini kesmez.” (Yusuf, 12/87)

Bu ayette, seçilmiş bir insanın, bir peygamberin inancı ve teslimiyeti “örnek bir

davranış” olarak bizlere sunulmaktadır. Yakup Peygamber, oğullarının artık Yusuf’u

bulmaktan ümitlerini kestikleri bir anda “Ey Oğullarım! Gidin, Yusuf’u ve kardeşini

arayın...” tavsiyesinde bulunarak hem inananların ümitsizliğe düşmemesi gerektiğini

hem de kendisinin Allah’a olan sonsuz güvenini ifade etmektedir.

Allah’a sonsuz bir güven beslemek, her zaman ve mekânda O’nun yardımından,

himayesinden emîn olmak… İşte Yaratana bağlılığın zirve noktası budur. Zaten

Allah’ın kudretine, merhametine ve yardımına güveni beraberinde getirmeyen bir

iman kâmil bir iman olarak nitelendirilemez. Bu bakımdan Yakup Peygamber’in

Rabbine olan güveni ve bağlılığı bizler için çok şey ifade eder. Zaten Yaratan, örnek

alalım diye Kutsal Kitabımızda ona yer vermiştir. Şu halde yüreği iman ve ümit dolu

Peygamberinin umutlarını boşa çıkarmayan merhametlilerin en merhametlisi niçin

bizlerden rahmetini esirgesin. Yüce Yaratıcının rahmetinden nasip almamızın bir tek

şartı samimi bir şeklide O’na inanıp teslim olmaktır. Bu inanç ve teslimiyet Allah’a

tam bir güven duymamızı beraberinde getirir.

Bizim O’na olan güvenimizin temel kaynağı Rahmet sıfatıdır. Bu rahmet bizim

için bir huzur kaynağıdır. Zira âyette geçen “Ravh” kelimesi de aslında “üzüntü ve

kederlerden uzak olma veya sıkıntı ve darlıktan sonra insanın kavuştuğu rahatlık”

durumunu ifade ediyor (Bk. Yusuf, 12/21). Tıpkı susuzluk sıkıntısı yaşarken imdadımıza

yetişen bir yağmurun veya yaşayacağından ümidimizi kesmeye başladığımız

bir hastamızın son anda yüzünde beliren hayat emarelerinin yüreğimizde açtığı ferahlık

gibi… Kutsal Kitabımızın ölü toprağa can veren ve ümitsiz bekleyişleri yaşama

sevincine dönüştüren yağmuru “rahmet” olarak adlandırması (Neml, 27/63) ne

kadar anlamlı değil mi?

Ümitsizlik duygusu bir anlamda çaresizliğimizi ve problemlerimizi, sıkıntılarımızı

giderme noktasında içine düştüğümüz acziyetin bir ifadesidir. Yaşama sevincimizi

ortadan kaldıran, bize yeryüzünü dar eden bir duygu hâlidir ümitsizlik. Gün

olur, yağmur yağmaz; bağımız, bahçemiz, hayvanlarımız susuz kalır ve ümitsiz bir

bekleyiş içerisine gireriz. Bazen, ölüm-kalım mücadelesi vermekte olan bir yakınımızın

iyileşmesini beklerken tükenir ümitlerimiz. Ve bazen olur ki, tıpkı Yakup (a.s)

gibi yıllardır kaybettiğimiz yavrumuzun gelişini bekleriz çaresizlik içinde. Bu ve

benzeri durumlarda ihtiyacımız olan tek şey ise bir umut ışığıdır. Sığınılacak başka

kapı, tutunacak başka bir dal kalmamıştır çünkü. İşte tam bu noktada devreye giren

imanımız bizim için bir hayat ışığı olur adeta. Allah’ın yardımına ve merhametine

olan sonsuz inancımızdan beslenen ümidimiz ayakta tutar bizi. Bu ümit sayesinde

hayata sarılırız.

Bu ayetin bizlere hatırlattığı kesin gerçek Allah’ın rahmetinden ümidini kesmememiz

gerektiğidir. O’nun rahmetine ve yardımına güvenimiz O’na olan inancımızın

bir işareti ise, rahmetinden ümit kesmemiz de nankörlüğümüzün bir işareti

sayılmaktadır. “Eğer insana tarafımızdan bir rahmet (nimet) tattırır da, sonra bunu

ondan çekip alırsak, şüphesiz o ümitsiz ve nankör oluverir” (Hûd, 11/9) ayetinde rahmet,

nimet anlamında karşımıza çıkmaktadır. Demek ki, Allah’ın bize verdiği tüm

nimetler O’nun rahmetinin yansımasından başka bir şey değildir.